ΚΩΔΙΚΟΣ  ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ : «ΑΦΙΛΗ ΑΦΥΛΙΑ»

Posted on by

Της  Ελένης Αργυροπούλου – Σαραφοπούλου 

πτ. Κοιν. Θεολογίας

«Η πραγματικά μεγάλη παράνοια δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αξιοσημείωτη ευφυΐα».

(HenrikTikkanen)

«Μπορώ να υπολογίσω  την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, αλλά όχι την τρέλα των ανθρώπων».

(Ισαάκ Νεύτων)

Τα ποντίκια είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την έννοια πειραμάτων. Είναι γνωστό όμως πως συχνά ο άνθρωπος γίνεται αντικείμενο ενός πολύ σκληρού πειραματισμού που ενίοτε φθάνει στα όρια του παραλογισμού, τόσο ως προς τα αποτελέσματα, όσο και ως προς  τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν. Είναι άραγε η πραγματικότητα των τελευταίων ετών ένα ακόμη  ψυχολογικό πείραμα ή αλλιώς ένα πείραμα κοινωνικής συμμόρφωσης;

Το 1951 σε μια ομάδα φοιτητών ζητήθηκε να λάβει μέρος σε ένα οπτικό τεστ. Στην πραγματικότητα όλοι οι συμμετέχοντες εκτός από έναν,  ήταν συνεργάτες του ερευνητή Aschκαι θα έδιναν σκοπίμως τις ίδιες λανθασμένες απαντήσεις. Ο πραγματικός συμμετέχων έδινε τελευταίος την απάντησή του κι έτσι βρισκόταν στη δεινή θέση να αποφασίσει αν θα συμμορφωθεί με τη λανθασμένη άποψη της πλειοψηφίας ή θα εμμείνει στη δική του, που ήταν προφανέστατα η μόνη ορθή. Στόχος του πειράματος ήταν να διερευνηθεί η επίδραση της ομαδικής πίεσης στη λήψη αποφάσεων και τη συγκατάθεση προς τη γνώμη της πλειονότητας. Τα ποσοστά άκριτης συμμόρφωσης ήταν απογοητευτικά ως προς το αυτεξούσιο του ανθρώπου.

Το 1962 στις ΗΠΑ εκτυλίσσεται ένα ακόμη ψυχολογικό πείραμα. Σε ένα ασανσέρ  τοποθετούνται συνεργάτες της συγκεκριμένης έρευνας με την πλάτη στραμμένη στην πόρτα. Στον ανελκυστήρα  μπαίνει ένα ανυποψίαστο άτομο, με φορά προς την έξοδο, σε αντίθεση με τους άλλους. Όλοι εξακολουθούν να βρίσκονται στην ίδια θέση, ενώ και όσοι εισέρχονται από άλλους ορόφους – επίσης συνεννοημένοι – κρατούν την ίδια στάση. Σύντομα, εκείνος  που στεκόταν κανονικά στρέφεται κι αυτός με τη φορά των υπολοίπων κι ας μην καταλαβαίνει τον λόγο, ακολουθώντας το πλήθος …

Το 1996 ο John Bargh έκανε μια έρευνα˙34 συμμετέχοντες σε αυτήν χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες. Καθεμιά από αυτές προγραμματίστηκε να βιώσει διαφορετικές  εμπειρίες: ευγένειας, αγένειας και ουδέτερης κατάστασης. Όταν τελείωσε το τεστ, ζητήθηκε από τις τρεις ομάδες να μιλήσουν με τον επικεφαλής, ο οποίος ήταν σκοπίμως απορροφημένος από συζήτηση που είχε. Εκείνοι που είχαν εξοικειωθεί με τις αγενείς  λέξεις κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας, πολύ πρόθυμα διέκοψαν τον υπεύθυνο, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, σε σχέση με τους υπολοίπους.

Το 2011,οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ διάσημης εταιρείας ζυθοποιίας είχαν μία πρωτότυπη, επαναστατική ιδέα προώθησης της μπύρας τους: Σε έναν κινηματογράφο κατάμεστο από σκληρούς εμφανισιακά μηχανόβιους, αποφάσισαν να προσφέρουν δύο καθίσματα ανά σειρά σε ζευγάρια. Πολλά ήταν τα ζευγάρια που αποχώρησαν άμεσα. Κάποια –λίγα –δεν είχαν πρόβλημα και παρέμειναν.  Αυτοί οι «τυχεροί» ήπιαν δωρεάν μπύρες  μαζί με τις άγριες αντρικές φυσιογνωμίες  και η εταιρεία κατάφερε έτσι να περάσει το μήνυμα ότι δεν πρέπει να βγάζει κανείς συμπεράσματα για τους άλλους μόνο από  την  εξωτερική τους εμφάνιση. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο, ταυτόχρονα με τη διαφήμιση του προϊόντος, μεταδόθηκε και η ιδέα της ανοχής – αν όχι της εξοικείωσης – με το ανοίκειο, της σύμπλευσης με το άγριο.

Σε συνέχιση των γνωστών θεωριών του «βραστού βατράχου» και του «Παράθυρου του Overton», κατά τις οποίες εμφαίνεται η πολιτική σταδιακής αποδοχής και  επιβολής   απόψεων – διεστραμμένων εν προκειμένω – σειρά  έχει τώρα ο εκμαυλισμός κάθε ιερού και οσίου με καταπάτηση ηθών, εθίμων και παράδοσης  χιλιάδων ετών. Κι  όλα αυτά, βέβαια, υπό το πρίσμα του «προοδευτισμού». 

Η στρατηγική της  χειραγώγησης ακολουθεί την ίδια ακριβώς  γνωστή  πορεία-αλληλουχία:  το αρχικά  αδιανόητο  και αλλόκοτο γίνεται ριζοσπαστικό, στη συνέχεια εφικτό, αργότερα φθάνει να μοιάζει ορθολογικό ενώ  ταυτόχρονα γνωστοποιείται στο ευρύ κοινό, γίνεται δηλαδή διάσημο και φαντάζει ιδεατό, αν όχι και ιδεώδες. Με την πάροδο του χρόνου και με την πολύτιμη συμβολή της προπαγάνδας και της πλύσης εγκεφάλου, καθίσταται όχι απλά φυσιολογικό, αλλά και θεσμοθετείται με νομοθεσία. Από εκεί,  και ύστερα από το «Στόχος επετεύχθη, πάμε παρακάτω», ο δρόμος είναι πια ανοικτός για την επιβολή του οποιουδήποτε ανοσιουργήματος, με την παράλληλη δυνατότητα τιμωρίας στους αντιφρονούντες(!)

Η διαδικασία πραγματώνεται μέσω της βαθμιαίας  κλιμάκωσης  των εξής σταδίων: αίτημα για ανοχή <απαίτηση για αποδοχή (με ταυτόχρονη αναγνώριση ισοτιμίας)<εξύμνηση <επιβεβλημένη συμμετοχή < τιμωρία. Προς επίτευξη αυτών, στην αγέλη απαιτείται μια εξίσου μελετημένη  στρατηγική: απόσπαση προσοχής, σταδιακή εφαρμογή μέσω χρήσης συναισθήματος, παρά λογικής, διατήρηση του κοινού στην άγνοια – μετριότητα και ικανοποίηση με αυτή. Έτσι, όταν ένα σιωπηλό όπλο εφαρμόζεται σταδιακά, τότε το κοινό προσαρμόζεται στην παρουσία του και μαθαίνει να ανέχεται την επέμβασή του στη ζωή του, ως την τελική του συμμόρφωση με αυτό.

Το 1970 λαμβάνει χώρα η πρώτη «Παρέλαση Υπερηφανείας»  στη Νέα Υόρκη και δέκα χρόνια αργότερα επιχειρείται  για πρώτη φορά σε ελληνική πόλη, στην Αθήνα. Από μικρές κινήσεις φθάνουν να γίνονται ολοένα και πιο οργανωμένες και μαζικές ως και την πλατεία Κλαυθμώνος μέχρι και το 2016, για να πετύχουν να μεταφέρουν την πορεία στην πλατεία Συντάγματος το  2017,  διευρύνοντας έτσι τη φήμη τους.

 Το 1982 καθιερώνεται ο πολιτικός γάμος στην Ελλάδα, με τη ΝΔ να καταψηφίζει. Το 2008 με τη θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης στην Ελλάδα και την ακόλουθη διεύρυνση του δικαιώματος αυτού στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, το 2015, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο που προλειαίνει το έδαφος για καταιγιστικές εξελίξεις.

Στα τέλη του 2014 στο ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ επικυρώνεται ως συνταγματικός ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων. Τον Ιούνιο του 2017 διπλωμάτες από 29 χώρες στηρίζουν το «Athens Pride». Από το 2021 ο Joe Biden υπερτονίζει την πρωταρχική σημασία για την αμερικανική διπλωματία, της προώθησης των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ενώ  απειλούνται με κυρώσεις χώρες που δεν συμμορφώνονται. Έκτοτε,  πανίσχυρα κράτη και διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) δρουν καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση. Ταυτόχρονα εγγυώνται πλήρη οικονομική στήριξη σε μη κυβερνητικούς οργανισμούς (ΜΚΟ) και σε άλλα ιδρύματα που προωθούν την ανοχή και τα δικαιώματα για τους LGBT.

Το 1985,  με το επίσημο αμερικανικό «Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών» (DSM ΙΙΙ-R), η ομοφυλοφιλία παύει να θεωρείται ψυχική νόσος. Αναμενόμενο, για έναν επιπλέον λόγο, πως πια καθίσταται παντελώς  ασύμφορο για να επιδοτείται από τις ασφαλιστικές εταιρείες.

Τρία χρόνια μετά, με τροποποίηση στον εκπαιδευτικό νόμο της Σουηδίας, ορίζεται η επικέντρωση όλων των σχολείων της χώρας στην καταπολέμηση των στερεοτύπων στα δύο φύλα, προκειμένου να δοθούν σε όλα τα παιδιά «ίδιες ευκαιρίες, ίδια δικαιώματα». Σε αυτή την προοπτική, νηπιαγωγεία σταδιακά υιοθετούν την τακτική να αποκαλούν τα παιδιά με τα ονόματά τους   ̶  στην καλύτερη περίπτωση  ̶  αντί να χρησιμοποιούν τις λέξεις «αγόρι», «κορίτσι» και να τα ωθούν να υιοθετούν περιστασιακά την εμφάνιση και τους τρόπους του αντίθετου από αυτά φύλου.

Ιανουάριος 2017: Στο εξώφυλλο του γνωστού αμερικανικού περιοδικού «National Geographic» φιγουράρει αγόρι  με κοριτσίστικη εμφάνιση. Το τεύχος είναι ειδικά αφιερωμένο στην  «Επανάσταση φύλου».

Τον Φεβρουάριο του 2019, ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν «πετυχαίνει» την πρωτιά στην κατάργηση των λέξεων «πατέρας» και «μητέρα», προφασιζόμενος εναντίωση στον κοινωνικό ρατσισμό. Δύο χρόνια αργότερα, δημοσιεύονται τα εγκαίνια μουσείων – κέντρων τέχνης  για την LGBTQ+ κοινότητα σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη. Τον  Μάιο του 2022 γίνεται δωρεά χιλιάδων βιβλίων LGBT από το «Gender Nation» σε 234 Δημοτικά σχολεία σε 9 περιοχές της Καλιφόρνια. Η Νορβηγία εισάγει αντωνυμία ουδέτερη ως προς το φύλο («Hen») με σκοπό να κάνει τη γλώσσα της πιο «συμπεριληπτική» (καθόλου τυχαίος ο όρος).  Στην Αγγλία, η Εκκλησία δέχεται πιέσεις για κατάργηση της αναφοράς στον Θεό με έμφυλο τρόπο, με πρόσφατο φυλλάδιο  υπέρ των παιδοφίλων να διανέμεται σε νηπιαγωγεία της χώρας. Παράλληλα, στην Ολλανδία  επιχειρείται  μία δυστοπική κόλαση εκφυλισμού, με προώθηση της αποδοχής από την κοινωνία εννοιών όπως παιδεραστία, παιδική πορνογραφία, ελεύθερος γυμνισμός σε δημόσιους χώρους, ακόμη και κτηνοβασίας. Ολλανδοί παιδεραστές διεκδικούν μείωση του ορίου ηλικίας από 16 σε 12 χρόνια και νομιμοποίηση της παιδικής πορνογραφίας. Στην Ισπανία, σύμφωνα με  νέο νόμο περί προστασίας των ζώων που εγκρίνεται τον Φεβρουάριο του 2023, η κτηνοβασία δεν θεωρείται πλέον ποινικό αδίκημα, εφόσον δεν προκαλείται βλάβη στο ζώο. Την ίδια περίοδο,  στη  χώρα ανοίγει ο δρόμος για την ανεμπόδιστη αλλαγή φύλου και την υποβολή σε άμβλωση ήδη από την τρυφερή ηλικία των 16 ετών. Μάλιστα, πρόσφατο τελετουργικό σατανιστικής οργάνωσης  («Ο Σατανικός Ναός») ωθεί γυναίκες  στην άμβλωση ως τμήμα της «θρησκείας» τους, εν ονόματι της θρησκευτικής ελευθερίας. Ο αμοραλισμός γίνεται πιο έκδηλος σε πολύ πρόσφατες εικόνες από παρέλαση μικρών παραμορφωμένων παιδιών με τη μορφή ιερόδουλων, που καταχειροκροτούνται σε δρόμους ισπανικής πόλεως… «Παραφροσύνη – μια απόλυτα λογική προσαρμογή σε έναν παράφρονα κόσμο» (Ronald David Laing).

Η πολιτεία της Ουάσιγκτον με νόμο θεσμοθετεί τη δυνατότητα αφαίρεσης παιδιών από τους γονείς τους όταν αυτοί δεν συγκατατίθενται στην αλλαγή του φύλου τους. Στη Γερμανία, στην περίπτωση αυτή, οι  γονείς ορίζεται να οδηγούνται στα δικαστήρια με τη Σκωτία να απειλεί με επτά χρόνια φυλάκισης τους αντιδρώντες. Στο ίδιο επίπεδο, ένας νέος θεσμός  βρίσκεται προ των πυλών στο γερμανικό κοινοβούλιο, καθώς κάνει λόγο για «πολυσυντροφικότητα», αν όχι πολυγαμία: πρόκειται για μια διευρυμένη μορφή συμβίωσης 2-6 ατόμων, τη λεγόμενη «κοινότητα ευθύνης», μία άκρως «ρηξικέλευθη μεταρρύθμιση», κατά τον Γερμανό υπουργό Δικαιοσύνης. Συνάμα, πολιτικοί στη Βουλή στον Καναδά, προκειμένου να δηλώσουν την αντίθεσή τους στη βία κατά των γυναικών, παρελαύνουν με τακούνια.

Στον αντίποδα, αθλητές και ομάδες τιμωρούνται παραδειγματικά, λόγω της άρνησής τους να πάρουν μέρος σε εκστρατεία υπέρ της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Καθηγητής στην Ιρλανδία συλλαμβάνεται  και φυλακίζεται γιατί αρνήθηκε την απομάκρυνσή του από το σχολείο, με την αιτιολογία πως δεν συμμορφώθηκε  να απευθυνθεί με  ουδέτερη αντωνυμία σε μαθητή, ενώ 12χρονο παιδί αποβάλλεται από το μάθημα της Γυμναστικής σε Γυμνάσιο της Μασαχουσέτης με την κατηγορία του ρατσιστή, αφού φορούσε μπλουζάκι με την «απειλητική» επιγραφή: «Υπάρχουν μόνο δύο φύλα».«Συγχωρήστε τον ορθολογισμό μου σ’ έναν κόσμο παρανοϊκό» (Emily Dickinson).

Ελλάδα, Ιανουάριος 2020: Αφίσες στο μετρό της Αθήνας υπέρ της ζωής του αγέννητου παιδιού λογοκρίνονται με κυβερνητική εντολή και όχι μόνο λοιδορούνται, αλλά και  αποσύρονται αυταρχικά κρινόμενες ως  μεσαιωνικές,  για να καταλήξουν τον Μάρτιο του 2023 άλλες αφίσες να διαφημίζουν την έκτρωση και την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος στα ίδια βαγόνια…

Παράλληλα με τις αλήθειες, όμως, αλλάζουν και οι έννοιες των ονομάτων και τα ονόματα των εννοιών. Μετά την «αποκαθήλωση» των εικόνων από τα νοσοκομεία για λόγους δήθεν σεβασμού στις μειονότητες αλλοθρήσκων, οι τίτλοι «πατέρας» και «μητέρα» μετατρέπονται ξαφνικά σε «γονέας α΄» και «γονέας β’». Το ομοφυλοφιλικό κίνημα μπαίνει στα σχολεία, όχι μόνο μέσω διδακτικής, αλλά και με διάφορες μορφές. Μέσον της νεοταξικής παιδείας η απαγόρευση ή η σκόπιμη παράφραση ακόμη και κλασικών παραμυθιών(!), με περιεχόμενο ετεροπροσδιορισμού των σεξουαλικών προτιμήσεων και των κοινωνικών ρόλων. Βιβλία και φυλλάδια ιδεολογικής «κατήχησης»  διανέμονται  σε  μαθητές. Ταυτόχρονα, διοργανώνονται  ημερίδες του τύπου «Έμφυλες ταυτότητες και σχολείο» (Καλλιτεχνικό σχολείο Κερατσινίου, Μάιος ’23), αλλά και διαλέξεις σε ξενοδοχεία με παρόμοιους συμβολισμούς («Αισθάνομαι ασφαλής στο πολύχρωμο σχολείο μου») που συχνά εμφανίζονται με παραπλανητικούς  τίτλους. «Εκπαιδευτικές»  εκδρομές με παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων, καθηγητές που – δήθεν – στα πλαίσια του  μαθήματος προωθούν περίεργα μηνύματα βάζοντας δύο αγόρια να αγκαλιαστούν για να εκφράσουν τι νιώθουν. Ταινία σουηδικής παραγωγής του 2021 με τίτλο «Αγόρια στο ντους», η οποία βραβεύτηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως «η καλύτερη μικρού μήκους ταινία για παιδιά»,   προβάλλεται σε 10χρονους μαθητές στην Αθήνα.  Στην Κόρινθο, πρόσφατα βαμμένο Δημοτικό σχολείο βάφεται  εκ νέου, τώρα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου – σημαίας της διάσημης κοινότητας. Σχολικές γιορτές και εκδηλώσεις ντύνονται στα ίδια χρώματα και καμαρώνουν γι’ αυτό. Αγόρια Λυκείου χορεύουν με ροζ φουστανάκια, γελοιοποιώντας τους εαυτούς τους, αλλά  και τη θηλυκότητα…

Προς επίρρωση, η πολύχρωμη  «ελευθερία» απόψεων, πέρα από τοίχους , βάφει δυστυχώς και αθώες παιδικές ψυχές. Ταινίες , όπως το «Lightyear»  και σειρές κινουμένων σχεδίων που προβάλλονται όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στην  ελληνική τηλεόραση   ̶   ιδιωτική αλλά και κρατική, πετυχαίνουν ένα σατανικό έγκλημα καλά προμελετημένο. Από την «Πέππα το γουρουνάκι», τα γκέι καβουράκια του παιδικού «Γεια σου Ντάγκι» και τον γνωστό «Bart Simpson», ως το «Jurassic World» με ομοφυλοφιλικό σκηνικό, ακόμη  και πτυχές τεκνοθεσίας. Επεισόδιο του «AdaTwist, Scientist» ιδιωτικού τηλεοπτικού καναλιού παρουσιάζει παιδάκια που ετοιμάζουν έκπληξη για τον » γάμο» του δασκάλου τους με τον σύντροφό του.

Συνάμα, η συμβολή της διαφήμισης τόσο με φανερά, όσο και με υποσυνείδητα οπτικά μηνύματα, αποκτά ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Από φυλλάδια ως  το διαδίκτυο και την  τηλεόραση μέχρι αφίσες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς,  σε στάσεις λεωφορείων, ακόμα και μέσω της μουσικής, αλλά και παιχνιδιών, προπαγανδίζεται η ανωμαλία ωσάν κανόνας λογικής. Σάλο προκάλεσε η διαφήμιση ξυριστικής μηχανής από τρανς άνδρα με εμφανείς τις ουλές διπλής μαστεκτομής στο σώμα του.

Η προπαγάνδα έχει πια προχωρήσει. Τον Δεκέμβριο του ΄21 η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άχρωμη  και άοσμη θεολογικά, όπως άλλωστε πολλά μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου, θέτει τα θεμέλια για την έναρξη μιας επαναδιαπαιδαγώγησης, μιας «αναμόρφωσης»[1] – «πολύχρωμης» μύησης μικρών παιδιών στον κόσμο της «woke» ατζέντας – παραθρησκείας.  Με επίσκεψή της σε Δημοτικό σχολείο, ξεναγεί αθώες ψυχές σε μια νέα, «επιβεβλημένη» πραγματικότητα, λες και αυτό αποτελεί την προτεραιότητα για το παιδί και την παιδεία. Μαθητές  Δημοτικού  μετατρέπονται σε θύματα προπαγάνδας, μυούνται σε ψέματα και καλούνται να αποδομήσουν αυτά που ήξεραν – και δεν ήξεραν, πριν καλά – καλά γνωρίσουν το σώμα τους.

 Έτσι, το γνωστό, αγαπημένο αρκουδάκι, δημοφιλής φιγούρα κινουμένων σχεδίων, αποκαλύπτεται ξαφνικά με νέο πρόσωπο: «Η Γουίνι , ο αρκούδος». Ένα άφυλο ζώο, σε έναν άφιλο, πανσεξουαλικό κόσμο. Παιδιά ως 13 χρόνων βίαια καλούνται  σε μια διαδικασία σύγχυσης, όπου προβάλλονται πρότυπα που αντιλαμβάνονται το φύλο τους διαφορετικά από αυτό που τους προσδιορίστηκε κατά τη γέννηση, ενώ πια η κανονικότητα συνιστά παρέκκλιση…

Λίγους μήνες μετά, κατά «σύμπτωση» (;) πρόγραμμα παραστάσεων – εκδηλώσεων  γνωστού καλλιτεχνικού φορέα ντύνεται στα χρώματα του αρκούδου  με φανερά αήθη υπονοούμενα…

Ξεκινώντας από τον Ιούνιο του 2022 και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, η ΜΚΟ «Πολύχρωμο Σχολείο – Rainbow Families» στο πλαίσιο του «Thessaloniki Pride», με την υποστήριξη του δήμου Θεσσαλονίκης, προσφέρει σαν χριστουγεννιάτικο δώρο «εκπαιδευτική δράση» με ανάγνωση παραμυθιών από «Drag Queens», για να «σώσει τα Χριστούγεννα»(!) Αποδέκτες παιδιά από 3 ετών! Παρόμοια εκδήλωση διοργανώνει το «Athens Pride», στις αρχές του τρέχοντος έτους.

Χριστούγεννα 2023:  Εκμαυλισμού συνέχεια… Το παλαιότερο σύνθημα «Χριστούγεννα τέλος˙ φέτος κάνω έκτρωση – Τα σώματα και οι ζωές μας  μας  ανήκουν», γραμμένο σε πανό σε πορεία στην πλατεία Αμερικής, με τη φιγούρα αναποδογυρισμένης  μαντόνας (Παναγίας),φέτος προχωρά ακόμη παραπέρα. Η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» γίνεται «Καλές γιορτές» στην καλύτερη περίπτωση, για να το δούμε να καταπίπτει σε «Merry Gendermas – Η γιορτή πέρα από στερεότυπα». Σε φάτνη της  Νότιας Ιταλίας η μορφή του Ιωσήφ αντικαθίσταται από μορφή γυναίκας. Επιπλέον, φιγούρες σε φάτνη της Γερμανίας αποκεφαλίζονται  και – για  να μην πάμε μακριά  ̶  υβριστικά συνθήματα υπέρ των ομοφυλοφίλων γράφονται στον μητροπολιτικό ναό της Λάρισας. «Φεστιβάλ Υπερηφανείας»  ̶  σαν  να πρόκειται να επιδείξουν  κάποιο προσόν ή προτέρημα  ̶  με εμφανώς επιβλητική,  υπεροπτική και συχνά φανατική διάθεση  αναδύονται και προβάλλονται μανιωδώς σε μια πολύχρωμη προπαγάνδα. Μάλιστα, η πολυχρωμία προχωρά τώρα  ακόμη παραπέρα: βάφει ακόμα και σώματα, για να αποτυπώσει λυσσαλέα με συνθήματα  όσα κρύβονται στο μυαλό και στις ταλαίπωρες, πληγωμένες  ψυχές. Ανθρώπου απαξίωση…

Ο παραλογισμός συνεχίζεται, καθώς πια ανερυθρίαστα «είσαι ό,τι δηλώσεις». Ακόμα κι αν αυτό σχετίζεται με σκυλίσιες φιλοδοξίες και  επιλογή «επικοινωνίας»  με ουρλιαχτά  ή γαβγίσματα, όπως οι 1000 άνθρωποι – σκύλοι που πραγματοποίησαν συγκέντρωση σε σιδηροδρομικό σταθμό του Βερολίνου. «Σ΄ έναν τρελό κόσμο πάντα φαίνεται απλούστερο να υπακούς» (Γκράχαμ Γκρην).

Το νέο ανθρώπινο είδος  – αποκύημα του φρικτού πειράματος που συντελείται  ̶  ταυτίζεται ολοταχώς με έναν αριθμό, με πρόφαση την – δήθεν – ασφάλειά του. Στο όνομα της «συμπεριληπτικότητας», η διαστροφή και οι υποβολιμαίοι νόμοι εξανδραποδισμού του ανθρωπίνου προσώπου  έρχονται να φιμώσουν την αλήθεια και την ελευθερία, εν ονόματι  της «ελευθερίας» και της «αγάπης». Οι δικαιωματιστές κάθε λογής  εμφανίζονται  ως σωτήρες, υπέρμαχοι  «των δικαιωμάτων του ατόμου και  του παιδιού», καταστρατηγώντας την ίδια ώρα ιερές πατροπαράδοτες αξίες και φυσικά αποκρύπτοντας τις τραγικές και ανυπολόγιστες  πολιτικές, κοινωνικές, ψυχολογικές και  ηθικές συνέπειες. Σε αυτό το χάος, κάθε φωνή αντίδρασης  μοιάζει να πυρπολείται.  Αυτόματα κατηγορείται ως οπισθοδρομική, σεξιστική, ομοφοβική, φυλακισμένη σε παρωχημένα στερεότυπα και χλευάζεται ως παρανοϊκή.

Ποιοι είναι όμως οι όντως παρανοϊκοί;  Το πείραμα του Ρόζενχαν, που πραγματοποιήθηκε το 1972, ανέτρεψε τα μέχρι τότε δεδομένα της ψυχιατρικής και κλόνισε την αξιοπιστία της, αφού το «σύστημα» απέτυχε να διακρίνει τους σώφρονες από τους παράφρονες. Συχνά, πίσω  από κάγκελα ψυχιατρικών κλινικών και φυλακών είδαμε να  φυλακίζεται η λογική και η αλήθεια. Κόντρα στη δύναμη της συμμόρφωσης, την παραφροσύνη και το ψεύδος. Μέσα από τα υγρά κολαστήρια από τη Ρουμανία[2] και  την Ουκρανία ως τη Γεωργία και τη Βαγδάτη, όπου άδικα διώχθηκαν και εξακολουθούν να διώκονται  εξαιτίας των πεποιθήσεών τους,  Άγιοι και κοινοί θνητοί διαχρονικά  μιλούν με το παράδειγμά τους: ο Άγιος Φιλονίδης ρίχνεται στη φυλακή επί διωγμού του Διοκλητιανού. Του ζητείται να θυσιάσει στα είδωλα ˙ σε αντίθετη περίπτωση θα τον ξεγύμνωναν και μεθυσμένοι σάτυροι  θα ασελγούσαν στο κορμί του. Ο ιερομάρτυρας παγώνει κυριολεκτικά και αφού προσεύχεται για πολλή ώρα με δάκρυα, σηκώνεται, καλεί ορισμένους συγκρατούμενους και τους φανερώνει τις διαθέσεις του τυράννου, καθώς και την απόφασή του για αυτοθυσία, ώστε να μην σκανδαλισθεί κανείς από τον τρόπο που θα πέθαινε. Από μυστική θυρίδα ανεβαίνει σε ψηλό γκρεμό και, αφού κάνει τρεις φορές το σημείο του σταυρού, ρίχνεται κάτω. Προτού όμως το σώμα του αγγίξει τη γη, η ψυχή του πετά ελεύθερη στον ουρανό… Ο Άγιος μπροστά στην – μέγιστη  κατά τους φυλακισμένους  διαχρονικά –ατίμωση, προτιμά τον θάνατο, ενάντια σε κάθε  ευτελισμό και  βιασμό της λογικής και της ηθικής. Η αλήθεια δεν φυλακίζεται, αφού «η αίρεση ποτέ δεν είναι πιο δυνατή από την αλήθεια» (Παναγιώτης Νέλλας).

Στο κατώφλι ενός νέου, «πρωτοποριακού», «προηγμένου» έτους, οι έννοιες  της οικογένειας, της θηλυκότητας και  της μητρότητας υποβαθμίζονται σε αμειβόμενη αγοραία υπηρεσία και απειλούνται ολοταχώς με κατάργηση. Ο ιερός όρος «μητέρα» διαστρέφεται ταπεινωτικά σε «άνθρωπος που γεννά». Θεμελιώδεις θεσμοί και αξίες τείνουν προς αφανισμό. Η α-φυλία και η α-φιλία  παντρεύονται  μέσω μιας  «ανέπαφης συναλλαγής»  και γίνονται κανόνας.  Ο άνθρωπος της σύγχρονης «Χώρας των Λωτοφάγων» ξέχασε να θυμηθεί  και θυμήθηκε να ξεχάσει.   Ζούμε σε μια κοινωνική πραγματικότητα που το «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας» «προάγεται» σε  «Έγινε η παράνοια συνήθειά μας». Μετά τη νομιμοποίηση της  ύψιστης  παραφροσύνης με τον 36χρονο Αντώνη στον Πειραιά,  το έγκλημα των Τεμπών και τόσα άλλα, ο ευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας γιγαντώνεται, με τη μετάλλαξη παραδοσιακών πίστεων, αξιών και ηθών και την  καταδίκη παιδικών ψυχών. Μέγιστη διάβρωση ήδη διαβρωμένων θεμελίων σε συνάρτηση με ένα σύγχρονο παιδομάζωμα… Επιπλέον, ο  έλλογος  άνθρωπος  ζει το μπούλινγκ της αντίθετης άποψης, μα αυτό ακριβώς είναι και η δύναμή του˙ η απάντηση έρχεται και πάλι μέσα από ένα πείραμα, αφού κάποιοι επέλεξαν να αντιμετωπίζεται το ανθρώπινο πρόσωπο σαν ένα τρωκτικό – πειραματόζωο: Το 1950,ένας καθηγητής κολλεγίου, ο Curt Richter,διεξήγαγε ένα ανατριχιαστικό  πείραμα, προκειμένου να μελετήσει  ̶  εκτός των άλλων  ̶  τη δύναμη της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Τοποθέτησε αρουραίους μέσα σε γυάλινα ψηλά  βάζα, τα οποία γέμισε νερό και τους παρακολούθησε να πνίγονται μετά από αντίστασή τους για 15 λεπτά. Στη συνέχεια, δοκίμασε κάτι νέο. Σε άλλη ομάδα αρουραίων, έβγαλε τα τρωκτικά πριν προλάβουν να πνιγούν ή να ψοφήσουν από την κούραση και τα άφησε να ξεκουραστούν για λίγα λεπτά, προτού τα ξαναρίξει μέσα. Προς μεγάλη του έκπληξη, είδε να κολυμπούν προσπαθώντας να κρατηθούν στη ζωή, για 60 επιπλέον ώρες! Το συμπέρασμα ήταν πως οι αρουραίοι με την πίστη ότι θα διασωθούν, συνέχιζαν να κολυμπούν όσο κι αν το θεωρούσαν αδύνατο…

«Αυτή είναι η κατεύθυνση προς την οποία βαδίζει ο κόσμος στην τωρινή εποχή: Στον κόσμο μας  δεν θα υπάρχουν συναισθήματα, εκτός από τον φόβο, την οργή, τον θρίαμβο και  τον αυτο-εξευτελισμό. Το σεξουαλικό  ένστικτο θα  εξαλειφθεί. Αλλά πάντα θα υπάρχει η μέθη της δύναμης. Η αίσθηση του να ποδοπατάς τον εχθρό που είναι ανήμπορος. Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να ποδοπατά ένα ανθρώπινο πρόσωπο για πάντα. Το ηθικό δίδαγμα που πρέπει να βγει από αυτή την επικίνδυνη εφιαλτική κατάσταση είναι απλό: Μην το αφήσετε να συμβεί. Από εσάς εξαρτάται»(Τζωρτζ  Όργουελ).

[1]Ο όρος «αναμόρφωση» χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον με την άνοδο του κομμουνιστικού μπλοκ στη Ρουμανία από το 1945 και σήμαινε τη γαλούχηση – μέσω προπαγάνδας – των νέων.

[2] «Αν έχουμε Θεό ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΟΥΜΕ από τον πόνο αυτού του κόσμου», ‘Ανδραλης Χαράλαμπος, εκδ. «Έαρ».