Πνευματικές Νουθεσίες 1(82)

Έτος 13ο  Φύλλο 1(82)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ

Πόνημα Νεανικής Συντροφιάς Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Λιβαδειάς

« Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός »

(διαδικτυακή κυκλοφορία: http://www.inevagelistrias.wordpress.com)

Θαύματα Αγίου Νεκταρίου

Το δωμάτιο που κοιμήθηκε ο Άγιος Νεκτάριος και το πρώτο θαύμα!

Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου του 1920 ο Άγιος Νεκτάριος (κατά κόσμον Αναστάσιος Κεφαλάς) άφησε την τελευταία του πνοή στο δωμάτιο 2 του Αρεταίειου νοσοκομείου σε ηλικία 74 ετών, χτυπημένος από τον καρκίνο του προστάτη. Ο θάλαμος όπου νοσηλεύθηκε, στον πρώτο όροφο του Αρεταίειου νοσοκομείου, στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, στο κέντρο της Αθήνας, έχει μετατραπεί σε τόπο προσκυνήματος για τους πιστούς και βέβαια για το προσωπικό του νοσοκομείου. Στο δωμάτιο υπάρχει το κρεβάτι όπου εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος, το οποίο μάλιστα βρισκόταν εγκαταλελειμμένο σε μια αποθήκη του νοσοκομείου και πριν από λίγα χρόνια βρέθηκε και μεταφέρθηκε στην αρχική του θέση. Εικόνες του Αγίου Νεκταρίου, λουλούδια, καντήλια και τάματα πιστών βρίσκονται γύρω και πλάι από το κρεβάτι της κλινικής.

Σύμφωνα με τον βίο του Αγίου Νεκταρίου, το πρώτο θαύμα έγινε μέσα στο Αρεταίειο νοσοκομείο:

Μόλις ο Άγιος άφησε την τελευταία του πνοή στον 2ο θάλαμο, του 2ου ορόφου, του Αρεταίειου, η μοναχή Ευφημία (μία από τις δύο μοναχές που στάθηκαν στο πλευρό του καθ’ όλη την διάρκεια της νοσηλείας του) μαζί με κάποιες νοσοκόμες άρχισαν να ετοιμάζουν το ιερό του σκήνωμα για τα περαιτέρω. Κάποια από τις νοσοκόμες ή η μοναχή Ευφημία, άφησε πρόχειρα την φανέλα που φορούσε ο Άγιος, στο διπλανό κρεβάτι. Στο κρεβάτι αυτό νοσηλευόταν ένας άρρωστος που είχε αναπηρία στα κάτω άκρα. Αμέσως μόλις τον ακούμπησε η φανέλα του Αγίου, ο ασθενής σηκώθηκε και άρχισε να περπατάει!!! Μία από αυτές τις νοσοκόμες ήταν και η Στάσα Καλοκάγαθου της οποίας ο σύζυγος έπασχε από ανίατη ασθένεια. Η Στάσα, λοιπόν, σκούπισε μ’ ένα βαμβάκι λίγο μύρο από το μέτωπο του Αγίου και επάλειψε με αυτό τον ασθενή άντρα της, ο οποίος θεραπεύτηκε αμέσως και παρευρέθηκε στην νεκρώσιμη ακολουθία του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι γάζες που αφαίρεσαν από το ιερό σκήνωμα ευωδίαζαν και γι’ αυτό τον λόγο οι νοσοκόμες δεν τις έριξαν στον κλίβανο (ως είθισται) αλλά τις έθαψαν.

Η θεραπεία του δαιμονισμένου παιδιού και της γυναικός και η λήξη της περιόδου ανομβρίας κατά την πρώτη επίσκεψη του Αγίου στο νησί της Αίγινας

Βρισκόμαστε στο 1904 -λίγο μετά το Πάσχα- και ο Άγιος Νεκτάριος ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Αίγινα, με σκοπό να δει την περιοχή όπου υπάρχει μια εγκαταλελειμμένη μονή, την οποία σκοπεύει να επαναλειτουργήσει. Πρόκειται για την μετέπειτα μονή της Αγίας Τριάδας στην οποία πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Πριν ακόμα φτάσει στο λιμάνι το πλοίο με το οποίο ταξίδευε ο Άγιος, ένα δαιμονισμένο παιδί -ο Σπύρος Αλυφαντής- δεκαπέντε ετών κυλιόταν στο έδαφος και φώναζε: «Έρχεται, έρχεται ο δεσπότης. Τρέξτε να τον ανταμώσετε. Έρχεται ο Άγιος που θα σώσει το νησί… Έρχεται ο δεσπότης από τη Ριζάρειο. Ο Θεός λυπήθηκε τον τόπο, έρχεται ο Πενταπόλεως». Όταν αποβιβάστηκε ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα, του είπαν τα περί του δαιμονισμένου νέου και εκείνος ζήτησε να τον πάνε κοντά του. Ο δαιμονισμένος εξακολουθούσε να φωνάζει: «Έρχεται ο δεσπότης. Έρχεται να σώσει τον τόπο. Θα φτιάξει εκκλησία, θα φτιάξει το πιο μεγάλο μοναστήρι». Ο Άγιος βλέποντάς τον άρχισε να προσεύχεται και άγγιξε με την άκρη της αρχιερατικής του ράβδου, το στόμα του παιδιού λέγοντας: «Το πνεύμα του Πύθωνος, το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εν ονόματι του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθεις από τον νέον τούτον». Και το θαύμα εγένετο… το δαιμονισμένο παιδί έγινε αμέσως καλά! Την επομένη ημέρα έγινε και δεύτερο θαύμα! Έχοντας μάθει οι κάτοικοι της Αίγινας για την λύτρωση του δαιμονισμένου παιδιού πήγαν πολλοί εξ αυτών να συναντήσουν τον Άγιο -καθώς εκείνος μετέβαινε στον τόπο της μονής- και να πάρουν την ευλογία του. Ανάμεσα στο πλήθος ήταν και μια άρρωστη γυναίκα που πλησίασε τον Άγιο Νεκτάριο και λέγοντας: «Δεσπότη μου, άγιε γέροντα» και φίλησε το ράσο του. Αμέσως, και με την ευλογία του Αγίου, η γυναίκα θεραπεύτηκε!

Η πρώτη αυτή επίσκεψη του Αγίου στο νησί της Αίγινας ήταν σύντομη… μην ξεχνάμε πως τα καθήκοντα του ως διευθυντής της Ριζαρείου απαιτούσαν πολύ μεγάλο μέρος από τον χρόνο του. Λίγο πριν επιβιβαστεί, λοιπόν, στο πλοίο για την επιστροφή στην Αθήνα, μια αντιπροσωπεία των κατοίκων τον πλησίασε και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί για το καλό όλου του νησιού, μιας και εδώ και τριάμισι χρόνια το νησί αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα ανομβρίας. Επειδή όμως έπρεπε να φύγει υποσχέθηκε στους κατοίκους ότι θα επέστρεφε την επομένη Κυριακή. Και όντως έτσι έγινε. Ο Άγιος ήρθε ξανά στο νησί, την ημέρα που είπε, και τέλεσε Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναό της Αίγινας. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι παρευρέθησαν στην Λειτουργία εκείνη. Μετά το πέρας της και με παραίνεση του Αγίου, γονάτισαν όλοι και προσευχήθηκαν στον Θεό να ρίξει βροχή στο ξεραμένο από την ανομβρία νησί τους. Το απόγευμα που ο Άγιος επιβιβάστηκε στο πλοίο για την επιστροφή, ήδη τα πρώτα σύννεφα είχαν μαζευτεί στον ουρανό και οι πρώτες βροντές άρχισαν να πέφτουν. Καθώς άφηνε το πλοίο πίσω του το λιμάνι, ξέσπασε καταρρακτώδης βροχή! Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αντιπροσωπεία του νησιού επισκέφθηκε τον Άγιο στην Ριζάρειο μετά από ημέρες για να τον παρακαλέσει να προσευχηθεί ώστε να σταματήσει η βροχή που έπεφτε συνεχώς! Τότε ο σοφός Άγιος Νεκτάριος τους απάντησε ότι ο Θεός θα ρίξει τόση βροχή όση ακριβώς έχει ανάγκη η γη τους.

Ο σταυρός του Αγίου

Όταν ο Άγιος Νεκτάριος βρισκόταν σε σχετικά νεαρή ηλικία έκανε ένα ταξίδι, κατά πάσα πιθανότητα στους Αγίους Τόπους. Κάποια στιγμή, και ενώ βρισκόταν πάνω στο πλοίο, έσκυψε πάνω από την κουπαστή. Τότε κόπηκε η αλυσίδα που είχε περασμένο ένα σταυρό και ο σταυρός έπεσε στην θάλασσα. Ο Άγιος λυπήθηκε πολύ και άρχισε να προσεύχεται. Ο σταυρός αυτός, αν και ξύλινος, ήταν πολύτιμος για τον Άγιο, αφού του τον είχε δώσει η γιαγιά του όταν έφυγε από την Σηλυβρία για να πάει στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία 14 ετών. Καθώς, λοιπόν, προσευχόταν ο Άγιος, άρχισαν να ακούγονται παράξενοι χτύποι στα ύφαλα του πλοίου. Αν και το πλήρωμα ανησύχησε και έψαξε να βρει από που προέρχονταν αυτοί οι χτύποι, μην βρίσκοντας κάτι, το ταξίδι συνεχίστηκε. Όταν το πλοίο έφτασε στον προορισμό του, οι χτύποι ξανάρχισαν. Τότε οι ναύτες με μια βάρκα πήγαν να εξετάσουν το πλοίο από την εξωτερική πλευρά αυτή την φορά. Οι χτύποι προέρχονταν από το σημείο που ο ξύλινος σταυρός του Αγίου είχε κολλήσει στα ύφαλα!!!

Η θεραπεία του βρέφους

Έτσι ευγνώμονες νιώθουμε κι εμείς για τον Άγιο και όταν έρχονται αυτές οι μέρες ο νους μας πηγαίνει 8 χρόνια πίσω, όταν γεννήθηκε η κορούλα μας Ελισάβετ. Πολλά τα προβλήματα υγείας. Πολύς πόνος, πολλή προσευχή, έζησε, αλλά έπρεπε να χειρουργηθεί στην καρδούλα της. Όταν έγινε 7 μηνών βρεθήκαμε στο Ωνάσειο. Μείναμε τελευταίοι για χειρουργείο και όλα έδειχναν ότι θα επανερχόμασταν τον Σεπτέμβριο, όπως έγινε για άλλα 4 παιδάκια. Τα μάτια μας ήταν στραμμένα στην Αίγινα, στον Άγιο. Μας κράτησαν, έγινε το χειρουργείο. Το τελευταίο παιδάκι που μπήκε στην εντατική μετά το χειρουργείο. Η ρουτίνα ήταν να μείνουμε 4 μέρες στην εντατική και 4 στο δωμάτιο. Την 4η μέρα, παθαίνει ανακοπή. Άγιε Νεκτάριε βοήθησον. Επανήλθε. Πρέπει να περάσουν άλλες 4 μέρες. Την 4η μέρα παθαίνουν τα νεφρά της. Άγιε του Θεού μη μας εγκαταλείπεις. Όλη η εντατική είχε αδειάσει. Ένα ένα τα παιδικά κρεβατάκια συντηρούνταν και τα σκέπαζαν. Μόνη η Ελισάβετ στην πτέρυγα της εντατικής με δυο νοσοκόμες. Εγώ, ως μαμά συνοδός, δεν επιτρεπόταν να μείνω στο νοσοκομείο. Οι επόμενες 4 μέρες κρίσιμες. Η θεία μου, που με συνόδευε, έφυγε για την Αίγινα. Προσευχή, παράκληση, εκεί στον τόπο του Αγίου. Επέστρεψε ήμερα Πέμπτη, την ημέρα που έπρεπε πια να βγει αν δεν είχαμε άλλο επεισόδιο. Από την κούραση την πήρε ο ύπνος για λίγο στην καρέκλα έξω από την εντατική. Όλος ο όροφος της εντατικής άδειος, τα μάτια κολλημένα στην πόρτα της εντατικής και στο ρολόι. Στις 11 το επισκεπτήριο στην εντατική. Η θεία μου πετάχτηκε από την καρέκλα και με ρώτησε:

– Τον είδες;;;

– Ποιον;;;

– Τον Άγιο εκεί στην πόρτα της εντατικής, μας κοίταζε και είπε «εγώ εδώ είμαι».

Την ίδια στιγμή βγήκε η αδελφή και μου έκανε νόημα να πλησιάσω. Η Ελισάβετ βγαίνει σήμερα.

Ο «Ρουμάνος» ιερέας

Σ’ ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε ιερέας και οι κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με αίτημα την πλήρωση της κενής θέσης. Όμως, ο Πατριάρχης δεν είχε τη δυνατότητα να ικανοποιήσει το αίτημα των ανθρώπων. Πήγαιναν και ξαναπήγαιναν οι κάτοικοι, αλλά καμία ανταπόκριση. Ο Πατριάρχης τους έλεγε τα ίδια λόγια: «δεν έχω ιερέα να σας στείλω στο χωριό». Στο μεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι, άλλοι είχαν γυναίκες και παιδιά χωρίς γάμο και τα παιδιά και οι μεγάλοι ήταν αβάπτιστοι.

Μια μέρα σταμάτησε έξω από τον ναό κάποιο αυτοκίνητο και κατέβηκε ένας ιερέας. Όλο το χωριό ανάστατο. «Ήρθε παπάς», φώναζαν. Πήγαν εκεί οι κάτοικοι, τον καλωσόρισαν και του είπαν: «Πως ήρθες στο χωριό, αφού ο Πατριάρχης μας είχε πει ότι δεν έχει παπά να μας στείλει;». Τότε ο ιερέας τους είπε: «Αυτό δεν θέλατε; Δε θέλατε ιερέα; Να, ήρθα».

Όλο το χωριό χάρηκε με την παρουσία του νέου ιερέα. Ο ιερέας άρχισε αμέσως το έργο του. Πήγε σ’ όλους τους τάφους και διάβασε την εξόδιο ακολουθία, βάπτισε και πάντρεψε όλους στο χωριό. Λειτουργούσε. Τους κοινωνούσε.

Μια ημέρα κάλεσε τους χωρικούς και τους είπε: «Θα φύγω, τελείωσε η αποστολή μου». Όλο το χωριό αναστατώθηκε λέγοντάς του: «Τώρα που ήρθες θα φύγεις;». Όμως ο ιερέας δεν άκουγε τους κατοίκους και επέμεινε στην απόφασή του. Αφού οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δε γινόταν τίποτε, τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του και τον κατευόδωσαν.

Μετά από μέρες πήγαν στον Πατριάρχη να τον ευχαριστήσουν που τους έστειλε παπά και να του πουν, όταν μπορέσει να τους ξαναστείλει κάποιον ιερέα. Αλλά ο Πατριάρχης δεν ήξερε τίποτε. Τους είπε: «Εγώ δεν έστειλα κανέναν παπά, γιατί δεν έχω, μήπως όμως ο πρωτοσύγκελος σας έστειλε κάποιον, για να σας εξυπηρετήσει;». Πήρε τηλέφωνο τον πρωτοσύγκελο, αλλά ούτε αυτός είχε στείλει κανέναν. Ο πατριάρχης τους είπε: «Τι έκανε αυτός ο ιερέας στην ενορία;». Οι χωρικοί είπαν: «Μας πάντρεψε, μας βάπτισε, μας έκανε τις κηδείες των γονέων, δηλαδή μας έκανε ό,τι κάνει ένας παπάς». «Καλά», είπε ο Πατριάρχης, «δε σας έδινε χαρτιά, δεν έγραφε τα μυστήρια;». «Βεβαίως», είπαν οι χωρικοί, «μας έδινε χαρτιά και τα καταχωρούσε στα βιβλία του ναού». «Δεν είδατε τι έγραφε; Πως υπέγραψε και με τι όνομα;». «Όλα τα στοιχεία, δέσποτα, τα έγραφε στα ρουμανικά. Πολλά γράμματα δεν ξέρουμε. Την υπογραφή την έβαζε σε άλλη γλώσσα, που δεν έχουμε ξαναδεί». Ο Πατριάρχης παρακάλεσε να πάνε να φέρουν τα βιβλία, για να δει ποιος ήταν αυτός ο κληρικός. Όταν του πήγαν τα βιβλία, ο Πατριάρχης έμεινε έκθαμβος. Δεν πίστευε στα μάτια του. Πραγματικά όλα τα στοιχεία ήταν γραμμένα στα ρουμανικά ενώ το όνομά του ήταν γραμμένο στα ελληνικά με το όνομα της υπογραφής: † Νεκτάριος, επίσκοπος Πενταπόλεως.

(το παρόν αποτελεί το τρίτο και τελευταίο κατά σειρά φυλλάδιο, στα πλαίσια του αφιερώματος του Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Λιβαδειάς, για την συμπλήρωση των εκατό χρόνων από την οσιακή κοίμηση του αγίου Νεκταρίου και όπως έχουμε προαναγγείλει, θα ακολουθήσει βιβλιοδεσία μαζί με άλλα φυλλάδια, που έχουμε δημοσιεύσει ανά τους χρόνους)

ΚΑΛΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΕΤΟΣ