Έτος 11ο Φύλλο 3(74)
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ
Πόνημα Νεανικής Συντροφιάς Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Λιβαδειάς
« Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός »
(διαδικτυακή κυκλοφορία: http://www.inevagelistrias.wordpress.com)
«Εσείς μη φοβάστε»: Το Μήνυμα της Ανάστασης
12 Απριλίου 2015
ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ 2015
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΙΣΙΔΙΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ
«Μή φοβεῖσθε ὑμεῖς» (Ματ. 28,5)
Αγαπητοί ἐν Κυρίω αδελφοί και αδελφές,
Η Ανάσταση του Χριστού εκπέμπει το μήνυμα του θάρρους και της τόλμης. Και τα δύο είναι απολύτως αναγκαία για τον πολύπλευρο καθημερινό μας αγώνα.
«Εσείς μη φοβάστε» ήταν τα πρώτα λόγια που άκουσαν οι πιστές και αφοσιωμένες στον Ιησού Μυροφόρες από τον ολοφώτεινο Άγγελο στον κενό τάφο του αναστάντος Χριστού.
Οι μαθήτριες του Χριστού κρατώντας τα μύρα δεν φοβήθηκαν ούτε το σκοτάδι ούτε το μίσος των Ιουδαίων αρχόντων. Μόνες γυναίκες «βαθιά χαράματα» (Λουκά 24,1) πήγαν στον Τάφο του Κυρίου, για να εκπληρώσουν τα ταφικά έθιμα και να εκδηλώσουν την λατρεία τους προς τον Ιησού.
Λίγες εβδομάδες αργότερα, οι άγιοι Απόστολοι, την ημέρα της Πεντηκοστής, χωρίς κανέναν δισταγμό έχουν το θάρρος να πουν μπροστά σε πλήθος κόσμου, ότι ο Ιησούς που εσείς σταυρώσατε, αναστήθηκε (Πράξ. 2,32.36). Αργότερα παρ´ όλους τους ραβδισμούς, τους λιθοβολισμούς, τις φυλακίσεις, το μαρτύριο εξακολουθούν να δίνουν τη μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός!
Έκτοτε με το ίδιο θάρρος οι μυριάδες των αγίων μαρτύρων, διαμέσου των αιώνων μέχρι σήμερα, ομολογούν με τη ζωή τους την πίστη και την αφοσίωσή τους στον Αναστάντα Χριστόν.
Πολύ αναγκαίο αυτό το μήνυμα της τόλμης και του θάρρους για όλους εμάς, αδελφοί, αφού η ατολμία, η δειλία, η παραίτηση και τελικά η κατάθλιψη διακατέχουν τις ψυχές πολλών σημερινών ανθρώπων. Ακόμα και των Ορθοδόξων πιστών, όπως φανερώνουν πολλά γεγονότα των ημερών μας.
Όμως ο Κύριος επέπληξε τους μαθητές του, όταν έδειξαν δειλία στην τρικυμία και απέδωσε τη συμπεριφορά τους στην ολιγοπιστία: «τί δειλοί ἐστέ, ὀλιγόπιστοι;». (Ματθ. 8,26). Και ο Απ. Παύλος τονίζει σε όλους τους πιστούς ότι «το πνεύμα που μας έδωσε ο Θεός δεν είναι πνεύμα δειλίας, αλλά πνεύμα δύναμης» (Β´ Τιμ.1,7).
Όσοι λοιπόν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον αναστημένο Ιησού και ακολουθούμε τα βήματά του με συνέπεια, δεν σταματούμε στις δοκιμασίες και τους ποικίλους πειρασμούς, που καθημερινά δεχόμαστε από την ποικιλόμορφη κρίση της εποχής, τις ασθένειες και τον ανομολόγητο πόνο. Το φρόνημά μας είναι σταυροαναστάσιμο και οι ενέργειές μας διαπνέονται από γενναιότητα, ανδρεία και τόλμη. Διότι ο Θεάνθρωπος Ιησούς υπέστη τα φρικτά πάθη, εσταυρώθη, αλλά την Τρίτη ημέρα ανέστη εκ νεκρών, καταργώντας οριστικά τη φθορά και τον θάνατο.
Αλλά πώς εκφράζεται αυτή η χριστιανική τόλμη που απορρέει από την Ανάσταση του Θεανθρώπου;
-Πρώτα απ´ όλα με την απόλυτη πίστη και εμπιστοσύνη μας στον Κύριό μας.
-Με τον καθημερινό πνευματικό μας αγώνα, τη ζωή της προσευχής και της άσκησης, για να λάμψει το φως του Χριστού στο πρόσωπό μας. Ο αγώνας αυτός χρειάζεται τόλμη για τη διαρκή αντίσταση στις δόλιες επιθέσεις του διαβόλου και την αδιάλειπτη κατάφαση στο θέλημα του Θεού .
-Με την αδιάπτωτη μετάνοια και την προσφυγή στο έλεος του Θεού σε στιγμές αδυναμίας και πτώσης, που πολλές φορές συναντά ο πιστός στην πορεία της πνευματικής του προκοπής.
Μην ξεχνάμε, αδελφοί, ότι ο άγιος δεν είναι ο αναμάρτητος, αλλ᾽ ο αγωνιστής που μεταβάλλει τον νου του, τις επιλογές και την κατεύθυνσή του. Ο αθλητής που δεν παραιτείται από τον αγώνα, αλλά, όταν πέσει ή αλλάξει πορεία, τολμά να σηκωθεί όρθιος. Να στρέψει το βλέμμα του στον Ουρανό και να επικαλεσθεί τη φιλανθρωπία του θεού και τη λυτρωτική του χάρη, για να συνεχίσει.
«Κανείς να μην κλαίει για τις αμαρτίες, γιατί η συγγνώμη ανέτειλε από τον τάφο» προτρέπει ο ιερός Χρυσόστομος στον Κατηχητικό λόγο που ακούμε στην πανηγυρική λειτουργία της Αναστάσεως.
– Τόλμη, παρρησία, χρειάζεται στην εποχή μας, για να δώσουμε, αδελφοί, στον σύγχρονο κόσμο την μαρτυρία του θησαυρού της πίστεώς μας. Σ’ έναν κόσμο που το κακό έχει αποθρασυνθεί και παρουσιάζεται ως το φυσιολογικό και το κανονικό και οι ανθρώπινες αξίες έχουν χάσει τη σημασία τους.
Τι άραγε να σημαίνει, πώς και πού εφαρμόζεται η ειρήνη, η δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο σεβασμός τους περιβάλλοντος, η ισονομία, η ισοπολιτεία, η πρόσβαση στα κοινωνικά αγαθά;
Η δική μας η μαρτυρία προσφέρεται με όσα λέγουμε και όσα πράττουμε στο στενό και το ευρύτερο περιβάλλον μας. Και πρέπει να είναι αληθινή, τολμηρή και δυναμική. Όπως η μαγιά που δίνει τη ζωή στο αλεύρι, για να γίνει το ψωμί που τρέφει τους ανθρώπους.
Με αυτές τις σκέψεις, αδελφοί μου, σας εύχομαι πλούσιες τις ευλογίες του Αναστάντος Κυρίου μας στη ζωή σας, ιδιαίτερα την αναστάσιμη αυτή περίοδο και σας απευθύνω τον χαιρετισμό του θριάμβου και της νίκης ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΠΑΣΧΑ 2015
+Ο Πισιδίας Σωτήριος
AΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Εάν υπάρχει μία αλήθεια στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι ευαγγελικές αλήθειες, η αλήθεια αυτή θα ήταν η Ανάσταση του Χριστού. Και ακόμη, εάν υπάρχει μία πραγματικότητα στην οποία θα μπορούσαν να συνοψισθούν όλες οι καινοδιαθηκικές πραγματικότητες, η πραγματικότητα αυτή θα ήταν η Ανάσταση του Χριστού. Μόνο στην Ανάσταση του Χριστού εξηγούνται όλα τα θαύματά Του, όλες οι αλήθειές Του, όλα τα λόγια Του, όλα τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης.
Μέχρι την Ανάστασή Του ο Κύριος δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά με την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή. Μέχρι την Ανάστασή Του δίδασκε για την ανάσταση των νεκρών, αλλά με την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος είναι πράγματι η ανάσταση των νεκρών. Μέχρι την Ανάστασή Του δίδασκε ότι η πίστη σ’ Αυτόν μεταφέρει εκ του θανάτου εις την ζωήν, αλλά με την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος νίκησε το θάνατο και έτσι εξασφάλισε στους θανατωμένους ανθρώπους τη μετάβαση εκ του θανάτου στην ανάσταση.
Με την αμαρτία ο άνθρωπος έγινε θνητός και πεπερασμένος· με την Ανάσταση του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Σ’ αυτό δε ακριβώς έγκειται η δύναμη και το κράτος και η παντοδυναμία της του Χριστού Αναστάσεως. Και για αυτό χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός. Μεταξύ των θαυμάτων η Ανάσταση του Κυρίου είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Όλα τα άλλα θαύματα πηγάζουν από αυτό και συνοψίζονται σ’ αυτό. Απ’ αυτό πηγάζουν η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η προσευχή και η θεοσέβεια. Αυτό είναι εκείνο το οποίο καμία άλλη θρησκεία δεν έχει· αυτό είναι εκείνο το οποίο ανυψώνει τον Κύριο υπεράνω όλων των ανθρώπων και των θεών. Αυτό είναι εκείνο το οποίο κατά τρόπο μοναδικό και αναμφισβήτητο δείχνει και αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος σε όλους τους ορατούς και αόρατους κόσμους.
Το ότι ο άνθρωπος πιστεύει αληθινά στον Αναστάντα Κύριο το αποδεικνύει με το να αγωνίζεται κατά της αμαρτίας και των παθών και εάν μεν αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζει ότι αγωνίζεται για την αθανασία και την αιώνια ζωή. Εάν όμως δεν αγωνίζεται, τότε μάταιη η πίστη του! Διότι, εάν η πίστη του ανθρώπου δεν είναι αγώνας για την αθανασία και την αιωνιότητα, τότε τι είναι; Εάν με την πίστη στο Χριστό δεν φθάνει κανείς στην αθανασία και την επί του θανάτου νίκη, τότε προς τι η πίστη μας; Εάν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τούτο σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν έχουν νικηθεί. Εάν δε δεν έχουν αυτά τα δύο νικηθεί, τότε γιατί να πιστεύει κανείς στο Χριστό; Εκείνος όμως ο οποίος με την πίστη στον Αναστάντα Χριστό αγωνίζεται εναντίον κάθε αμαρτίας του, αυτός ενισχύει σιγά-σιγά μέσα του την αίσθηση ότι ο Κύριος πραγματικά αναστήθηκε, άμβλυνε το κέντρο του θανάτου, νίκησε το θάνατο σε όλα τα μέτωπα της μάχης.
Χωρίς την ανάσταση δεν υπάρχει ούτε στον ουρανό ούτε κάτω από τον ουρανό τίποτε πιο παράλογο από τον κόσμο αυτό ούτε μεγαλύτερη απελπισία από τη ζωή αυτή, δίχως αθανασία. Σ’ όλους τους κόσμους δεν υπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο, που δεν πιστεύει στην ανάσταση των νεκρών. Γι’ αυτό, για την ανθρώπινη ύπαρξη, ο Αναστημένος Κύριος είναι τα «πάντα εν πάσιν» σ’ όλους τους κόσμους: ό,τι το Ωραίο, το Καλό, το Αληθινό, το Προσφιλές, το Χαρμόσυνο, το Θείο, το Σοφό, το Αιώνιο. Αυτός είναι όλη η Αγάπη μας, όλη η Αλήθειά μας, όλη η Χαρά μας, όλο το Αγαθό μας, όλη η Ζωή μας, η Αιωνία Ζωή σε όλες τις αιωνιότητες και απεραντοσύνες.
Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα (π. Λεβ Ζιλέ)
9 Απριλίου 2012
Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος, τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ· ιδού αναβαί-νομεν εις Ιεροσόλυμα και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς, ίνα και συζήσωμεν αυτώ, και ακούσωμεν βοώ-ντος αυτού, ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ δια το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών, και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσα-λήμ, εν τη Βασιλεία των ουρανών.
Ο Ιησούς παίρνει παράμερα τους δώδεκα και τους λέει: «Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται» (Ματθ. 20, 18).
Το Ευαγγέλιο υποδηλώνει ότι τα λόγια αυτά ελέχθησαν ιδιαιτέρως. Ο Ιησούς εμπιστεύθηκε το μυστικό του ταξιδιού στους Αποστόλους κι όχι σε όλους τους μαθητές. Το εμπιστεύθηκε καθώς προχωρούσαν στον ανηφορικό δρόμο.
Ασφαλώς ο Ιησούς περιμένει από κάθε χριστιανό να συμφιλιωθεί με το αποφασιστικό γεγονός που έλαβε χώρα στην Ιερουσαλήμ. Αλλά ο Ιησούς παραμένει ο Κύριος του χρόνου και των ατομικών κλήσεων. Διαλέγει την ώρα πού προσκαλεί το μαθητή του να γίνει κοινωνός του προνομίου των Αποστόλων και ν’ ανεβεί μαζί του στα Ιεροσόλυμα εν όψει του οδυνηρού τέλους. Πόσοι χριστιανοί έχουν ανοίξει τ’ αυτιά τους σ’ αυτήν την πρόσκληση; Πόσοι έχουν συλλάβει την αλήθεια πώς εκείνο που έγινε τότε στην Ιερουσαλήμ, αυτό που εξακολουθεί να γίνεται στην αιώνια, την αόρατη Ιερουσαλήμ, είναι το σπουδαιότερο που υπάρχει στον κόσμο; Κύριε Ιησού, έχω ακούσει την πρόσκληση. Με πήρες παράμερα στο δρόμο. Θέλεις ν’ απομο-νωθώ από τους άλλους ανθρώπους (για να τους συναντήσω καλύτερα) και να σε συνοδεύσω στο τέρμα του ταξιδιού σου. Του ταξιδιού σου του οποίου μου αποκαλύπτεις – και θα μου απο-καλύπτεις όλο και πιο πολύ – το νόημα και τις διάφορες πλευρές.
Κύριε, από σήμερα και πέρα θέλω – με τη χάρη σου – η άνοδος στην Ιερουσαλήμ κι αυτά που θα δω και θ’ ακούσω για σένα κατά τη διάρκεια της υπέρτατης και τελευταίας εβδομάδος ν’ αποτελέσουν το κυρίαρχο ενδιαφέρον της ζωής μου. Τον τύπο όλου του υπολοίπου. Τον κύκλο τον κλειστό και ταυτόχρονα απέραντο οπού κλείνονται όλα τ’ άλλα και του οποίου συ είσαι το κέντρο.
Ιδού! Εγκαταλείπω πίσω μου κάθε τι που αναζήτησα και ακολούθησα. Κοίταξε! Πετάω σαν άχρηστο στο παρελθόν κάθε τι που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο μεγάλο μυστήριο του Πά-σχα, όπου θέλεις να φθάσω. Ιδού ανεβαίνω μαζί σου στην Ιερουσαλήμ. Τώρα πλέον «σιγησάτω πάσα σαρξ».
Η διήγηση του τελευταίου Πάσχα και του Πάθους εισάγεται στο τέταρτο Ευαγγέλιο μ’ αυτές τις λέξεις: «ο Ιησούς αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κοσμώ εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» (Ι-ωάν. 13, 1). Εις τέλος. Ο Ιησούς δεν αγάπησε απλώς τους ανθρώπους μέχρι την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής του. Άλλα τους αγάπησε μ’ έναν τρόπο τέλειο, πλήρη, ολοκληρωτικό, οριστικό. Τους αγάπησε στο μέγιστο, στο maximum. Στο Πάθος του έδωσε όλο το πλήρωμα της αγάπης του. Εκεί ακριβώς και η αναζήτηση του Ιησού από το μαθητή του είναι η πιο βαθειά κι η πιο καρποφόρα. Εκεί ανακαλύπτω πόσο -και έναντι ποιου τιμήματος- έχω αγαπηθεί. Στη θυσία του ο Αμνός του Θεού είναι αμνός στον ύψιστο βαθμό και φανερώνεται σαν αμνός.
Κύριε, δείξε μου τον Αμνό.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ
ΚΑΛΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ
ΘΑΡΣΕΙΤΕ – ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ 