Πνευματικές Νουθεσίες 1(75)

Έτος 12ο Φύλλο 1(75)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ

Πόνημα Νεανικής Συντροφιάς Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Λιβαδειάς

« Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός »

(διαδικτυακή κυκλοφορία: http://www.inevagelistrias.wordpress.com)

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΜΥΡΟΒΛΥΤΟΥ

ΕΚΑΤΟ ΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗΣ ΟΣΙΑΚΗΣ ΑΥΤΟΥ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος, μητροπολίτης Πενταπόλεως, ὑποψήφιος γιὰ τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τοῦ ἀποστόλου Μάρκου, διευθυντὴς τῆς Ριζαρείου Σχολῆς (1894-1908) καὶ κτίτωρ τῆς μονῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν Αἴγινα (1904/6), ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον στὶς 9 Νοεμβρίου τοῦ ἔτους 1920. Ἑορτάζουμε, λοιπόν, σήμερα ὄχι μόνον τὴν ἱερά του μνήμη, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑκατὸ ἕτη ἀπὸ τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεως αὐτοῦ. Πρόκειται γιὰ ἡμέρα χαρμόσυνο, πλήρη εὐλογίας καὶ χάριτος.

Ὁ μέγας αὐτὸς Πατὴρ θεωρεῖται καὶ εἶναι ἐκ τῶν λαμπροτέρων Ἁγίων τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, θεωρεῖται καὶ εἶναι ὁ πυρσὸς ὁ φωτεινὸς τῆς εὐσεβείας, ὁ ὁποῖος ἔμελλε νὰ καταυγάσει τὶς ψυχὲς τῶν Ὀρθοδόξων στὰ ἔσχατα χρόνια. Οὐδέποτε ἐφάνη Ἅγιος μὲ τέτοια δύναμη θαυματουργική. Πλῆθος εἶναι τὰ καταγεγραμμένα αὐτοῦ θαύματα, καὶ ἀμέτρητες οἱ «παράδοξες» ἰάσεις καὶ οἱ ἐπεμβάσεις πρὸς ἀποτροπὴ τοῦ κακοῦ, ὄχι μόνο μετὰ τὴν κοίμησή του ἣ μετὰ τὴν ἐπίσημη ἁγιοκατάξή του (20 Ἀπριλίου 1961), ἀλλὰ ἤδη ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία. Ἡ παρρησία αὐτὴ πρὸς τὸν Χριστό, πιστοποιεῖ ὅτι ὁ ἅγιος Νεκτάριος ἦτο παιδιόθεν σκεῦος ἐκλογῆς, ἀλλὰ καὶ στήριγμα πάντων τῶν κλονουμένων καθόλη τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του.

Περὶ τοῦ ἁγίου Νεκταρίου ἔχουν εἰπωθεῖ πλεῖστα ὅσα. Ὡστόσο, τὸ ἔργο του, θεολογικό, ὁμιλητικό, καὶ ποιμαντικό, δὲν εἶναι γνωστὸ στὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου, καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν σημερινὴ ἐπέτειο, στὸ παρὸν φυλλάδιο παρουσιάζεται συνοπτικὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ὡς σῶμα εὐχαριστιακό, καὶ κατ’ ἐπέκταση ὁ λόγος του περὶ τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἐπίκαιρος ὅσο ποτὲ ἄλλοτε.

Σὲ ἁρμονία μὲ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Νεκτάριος μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα Χριστοῦ, ὡς σύναξη πιστῶν ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ, συγκροτεῖται, θεμελιώνεται καὶ τελειοῦται στὸ Μυστήριο τῶν Μυστηρίων, δηλαδὴ στὴν θεία Εὐχαριστία. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν μετοχὴ στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὸ Δεῖπνο, τὸ ὁποῖο παραθέτει ὁ Θεός- Πατὴρ, προσφέρων πρὸς βρῶσιν τὸν Μόσχο τὸν Σιτευτό. Ἔξω καὶ πέρα ἀπὸ αὐτὸ Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει.

Ἐντούτοις, στὶς ἡμέρες μας παρατηρεῖται ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν θεία Κοινωνία καὶ ἐπιφύλαξη ἕναντι τοῦ ἁγίου Ποτηρίου. Κατὰ τὸν ἅγιο Νεκτάριο, ὅμως, ἡ κοινωνία τῶν θείων καὶ φρικτῶν Μυστηρίων, καὶ μάλιστα ἡ συχνὴ καὶ τακτική, εἶναι πέρα καὶ πάνω ἀπὸ κάθετι ἐπωφελὴς καὶ ἀναγκαία γιὰ τὴν σωτηρία μας, γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο, ὁ Ἅγιος διερωτᾶται, ἐν σχέσει μὲ ἐκείνους ποὺ ἀποφεύγουν νὰ κοινωνοῦν: «Σὲ ποία τάξη χριστιανῶν νὰ κατατάξουμε αὐτούς; Ἆραγε αὐτοὶ εἶναι ἀληθινοὶ χριστιανοί; Δὲν γνωρίζουμε. Αὐτὸ ὅμως ποὺ μποροῦμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε εἶναι ὅτι οἱ τοιοῦτοι πελαγοδρομοῦν ἄνευ πυξῖδος, ἄνευ πηδαλίου καὶ ἄνευ κυβερνήτου. Οὐαί σὲ αὐτοὺς κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ἕρημοι τότε καὶ στερημένοι ἀπὸ τὴν θεία παρηγορία, θὰ ἀτενίζουν μὲ βλέμμα ἀπελπισίας τὰ ἀνοιγόμενα πρὸ τῶν ποδῶν τους βάραθρα, τὰ ἀπειλοῦντα αὐτοὺς μὲ καταποντισμὸ καὶ παντελῆ ἀφανισμό». Τονίζει, μάλιστα, ὁ Ἅγιος τὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὠφέλεια ἀπὸ τὴν συχνὴ θεία Μετάληψη, «διότι ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς ἐπιδρᾶ καὶ ἐπὶ τῆς ὑγείας τοῦ σώματος, καὶ ἀντιστρόφως». Ὑπογραμμίζει δὲ ἐπίσης ὅτι «ὁ ἐπαξίως κοινωνήσας ἐνδύεται τὴν θεία πανοπλία, ἡ ὁποία τὸν προφυλάσσει ἀπὸ κάθε κακό».

Ἡ θεία εὐχαριστία ὡς ὁ ἄξονας τοῦ βίου τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τὸ μεγαλύτερο θαῦμα τῆς ὑπερφυοῦς δυνάμεως καὶ προπαντὸς τῆς ἀβυσσώδους ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο. Σημειώνει ὁ ἅγιος Νεκτάριος: «Τὸ παραδοθὲν ἀπὸ τὸν Χριστό μας Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι τὸ θαυμασιώτερο τῶν θαυμάτων, ἀπὸ ὅσα ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ ἐξετέλεσε, τὸ ὑψηλότερο ἐξ ὅσων ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἐπενόησε. Εἶναι δὲ καὶ τὸ τιμιώτερο ὅλων τῶν χαρισμάτων, ὅσα ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐχάρισε στοὺς ἀνθρώπους… Τοῦτο διότι ὅλα τὰ θαύματα προέρχονται ἐξ ὑπερβάσεως ὁρισμένων νόμων τῆς φύσεως. Τὸ Μυστήριο ὅμως τῆς θείας Μεταλήψεως ὑπερβαίνει πάντα ὁρατὰ καὶ ἀόρατα. Ὡς ἐκ τούτου, δικαίως μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ Μυστήριο τῶν Μυστηρίων καὶ θαῦμα τῶν θαυμάτων… Θαῦμα, διότι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ταυτοχρόνως καὶ στὸν οὐρανὸ καὶ στὴν γῆ, καὶ ὁ ἴδιος εἶναι ἐπίσης στὸ ἱερὸ θυσιαστήριο. Θαῦμα, διότι τὸ ἄχραντο σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἄφθαρτο καὶ ἀθάνατο, τὸ δὲ τίμιο αἷμα Του εἶναι πηγὴ ζωῆς αἰωνίου.

»Τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι θαῦμα κατὰ τὴν οὐσία. Ἐνῶ τὰ ἅγια δῶρα πρὶν ἀπὸ τὴν εὐλογία εἶναι οὐσία ἄρτου καὶ οἴνου, μετὰ τὴν εὐλογία καὶ τὸν ἁγιασμό, εἶναι οὐσία τοῦ σώματος καὶ τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

»Τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι θαῦμα κατά ποσόν, διότι ὁλόκληρο τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ βρίσκεται σὲ ὅλο τὸν ἅγιο ἄρτο καὶ ταυτοχρόνως ὁλόκληρο σὲ κάθε μερίδα.

»Τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι θαῦμα κατὰ ποιόν, γιατί αἰσθανόμαστε τὴν ποιότητα τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου, ἀλλὰ τρῶμε καὶ πίνουμε τὸ ἴδιο τὸ ἄχραντο σῶμα καὶ τὸ αἶμα τοῦ Χριστοῦ…

»Τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι θαῦμα κατὰ τὸ πού, διότι ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι καὶ στὸν Ουρανὸ καὶ στὴν γῆ, καὶ αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι στὸ ἱερὸ θυσιαστήριο…

»Τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι θαῦμα κατὰ τὸ κεῖσθαι, γιὰ τὸν λόγο ὅτι στὴν θεία Λειτουργία ὁ Ἰησοῦς θεωρεῖται κείμενος μέσα στὴν φάτνη κατὰ τὴν Γέννησή Του, στὸν Γολγοθᾶ κατὰ τὴν σταύρωσή Του, τὰ πάθη, καί τὴν Ἀνάστασή Του, ὅπως καὶ ἀνερχόμενος στοὺς Οὐρανούς κατὰ τὴν Ἀνάληψή Του, καὶ καθήμενος στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρὸς ὡς Υἱὸς καὶ Θεός.

»Τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι θαῦμα κατὰ τὸ ἔχειν, διότι τὸ ἄχραντο σῶμα καὶ τὸ τίμιο αἷμα τοῦ Κυρίου ἔχουν ὡς ἐξωτερικὴ περιβολὴ τὰ εἴδη τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου.

»Τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι θαῦμα κατὰ τὸ ποιεῖν ἣ ἐνεργεῖν, διότι ἡ μετάληψη τῶν ἀχράντων Μυστηρίων ἀγγίζει μὲν τὴν αἴσθηση, ἀλλὰ ἐνεργεῖ ἁγιάζοντας τὸ πνεῦμα.

»Τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας εἶναι θαῦμα, τέλος, κατὰ τὸ πάσχειν, διότι ὁ θεῖος ἄρτος διαμελίζεται μέν, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶναι σῶμα Χριστοῦ δὲν διαιρεῑται, τρώγεται μέν, ἀλλὰ ὡς σῶμα Χριστοῦ δὲν ἐξαντλεῖται.

»Ὡς ἐκ τούτου, ἐπειδὴ ἡ θεία Εὐχαριστία ὑπερβαίνει ὅλους τοὺς ὅρους ἣ τὶς κατηγορίες μὲ τὶς ὁποῖες ἐκδηλώνονται οἱ νόμοι τῆς φύσεως εἶναι τὸ ἀνώτερο ὅλων τῶν θαυμάτων. Μὲ τὸ Μυστήριο αὐτὸ ὁ πανάγαθος Θεός, ὡς ὄντως Δυνατός, φανέρωσε τὴν μέγιστη δύναμη τῆς θείας Του παντοδυναμίας, ὡς ὄντως Σοφός, τὸ ἀπόλυτο ὕψος τῆς θείας παναγαθότητος».

Ἐντούτοις, ἡ κατανόηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας, τοῦ Μυστηρίου τῶν Μυστηρίων, καὶ ἡ μετοχὴ σὲ αὐτὸ δὲν εἶναι ἄνευ ὅρων. Ὁ διάκονος κατὰ τὴν θεία Λειτουργία ἀναφωνεῖ: «Τὰ Ἅγια τοῖς Ἁγίοις». Ἐὰν κάποιος/α δὲν εἶναι ἅγιος/α, εἶναι προτιμότερο νὰ μὴν πλησιάζει στὸ ἅγιο ποτήριο. Μὲ τὴν φράση αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία ἀναφέρεται σὲ ὅσους εἶναι πραγματικὰ ἅγιοι, καὶ ὄχι σὲ ὅσους εἶναι ἁπλῶς καθαροὶ ἀπὸ ἁμαρτίες. Διότι τὸν ἅγιο δὲν τὸν κάνει μόνον ἡ διὰ τῆς ἐξομολογήσεως ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα, ἀλλὰ καὶ ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐντὸς αὐτοῦ. Πῶς δὲ ἀποδεικνύεται αὐτή; Ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸν συνεχὴ καὶ ἀδιάλειπτο ἀγώνα τῶν ἁγίων γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀπόκτηση τῶν θείων ἀρετῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῶν ἀγαθῶν τους ἔργων. Ἀποδεικνύεται ἐπίσης ἀπὸ τὸ ὅτι ἡ ἁμαρτία ἀδυνατεῖ νὰ δεσμεύσει αὐτούς, καθόσον οἱ ἅγιοι ἀγωνίζονται μὲ αὐταπάρνηση ἐναντίον τοῦ κόσμου καὶ ἐναντίον τοῦ θελήματος τῆς ἴδιας τῆς σαρκός τους.

Ὁ ἱερεὺς ἀναφωνεῖ: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως, καὶ ἀγάπης προσέλθετε: Κατὰ τὸν ἅγιο Νεκτάριο, τὸ «Μετά φόβου» σημαίνει ζωὴ σύμφωνη μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Τὸ «Πίστεως» ὑποδηλώνει μὲ πίστη στὴν ἀλήθεια τοῦ Μυστηρίου, καθόσον ὅποιος δὲν πιστεύει ἀκράδαντα ὅτι ὑπὸ τὴν μορφὴ τοῦ προσφερόμενου ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου εἶναι ὅντως τὸ ἄχραντον σῶμα καὶ τὸ τίμιον αἷμα τοῦ Κυρίου καλύτερα νὰ μὴν προσέλθει στὸ Μυστήριο. Τὸ «ἀγάπης» σημαίνει μὲ ἀγάπη ὁλοκληρωτικὴ πρὸς τὸν πλησίον, πρὸς τὸν συνάθρωπο, διότι ὁ μή ἀγαπῶν τὸν πλησίον του εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀγαπήσει τὸν Θεό».

Σὲ συμφωνία δὲ μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο (Α΄ Κορ. ια΄, 28-29), ὁ Ἅγιος τοῦ αἰώνα μας σημειώνει: «Ἄς ἐξετάζει καθένας ἀπὸ ἐμᾶς τὴν συνείδησή του, γιὰ νὰ γνωρίσει τὴν ἠθική του κατάσταση, τὴν ἀναξιότητά του ἐν σχέσει μὲ τὸ Δῶρο καὶ τὴν σχέση του μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Καὶ ἐὰν βρεῖ αὐτὲς σὲ θεάρεστη κατάσταση, ἄς προσέλθει νὰ κοινωνήσει, ἀλλιῶς ἄς ἐπιφυλαχθεῖ, διότι δέν ὑπάρχει τίποτε κοινό μεταξύ ἁγίου καὶ βέβηλου…. Ὁφείλουμε νὰ προσερχόμαστε στὴν θεία Κοινωνία μὲ κάθε εὐλάβεια, καθαροὶ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος… Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, ἀδελφέ μου, διάκοψε κάθε δεσμὸ ἔχθρας πρὸς τὸν πλησίον σου, λῦσε κάθε ἄδικη συναλλαγή, δῶσε πίσω τὰ ξένα καὶ κλεμμένα, ἀπομακρύνσου ἀπὸ κάθε πηγὴ ἁμαρτίας καὶ ἀπὸ κάθε κακό… ἐπέστρεψε στὸν Κύριο, καὶ ἔλα νὰ ἁγιασθεῖς ὁλόκληρος, νὰ φωτισθεῖς καὶ νὰ γίνεις ταμεῖο τῆς θείας Χάριτος, ὥστε νὰ ἑνωθεῖς μὲ τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ, νὰ μείνεις σὲ Αὐτὸν καὶ Αὐτὸς μέσα σὲ ἐσένα».

»Ὁ Χριστὸς λέγει: Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα (Ἰω. στ΄53-54). Κατὰ συνέπεια, ἡ αἰώνια ζωὴ παρέχεται μόνον σὲ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν κατὰ Θεόν, δηλαδὴ σὲ ἀπόλυτη συμφωνία μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὰ κρίματά του. Μέση ὁδὸς δὲν ὑπάρχει. Πράγματι, πόσο εὐτυχὴς καὶ μακάριος πρέπει νὰ θεωρεῖται αὐτὸς ποὺ μεταλαμβάνει ἀξίως τὰ θεῖα Μυστήρια! Ἐξέρχεται ἀπὸ τὸν ναὸ ἐντελῶς ἀνανεωμένος, διότι τὸ πῦρ τῆς θεότητος ἔκανε μέτοχο τὴν ψυχή του. Τὶς μὲν ἁμαρτίες κατέκαψε, τὴν δὲ ψυχή του γέμισε μὲ τὴν θεία χάρη. Ἁγίασε τὴν διάνοιά του, ἐνίσχυσε τὶς δυνάμεις τῆς ψυχῆς του, φώτισε τὸν νοῦ του, καθήλωσε τὴν σάρκα καὶ τὴν διάνοιά του μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, καὶ τέλος ἀνέδειξε αὐτὴν κατοικία τοῦ Ἁγίου καὶ ζωοποιοῦ Πνεύματος».

»Αὐτὸς ποὺ κοινωνεῖ ἀξίως λαμβάνει ὡς ἀρραβῶνα τὴν Οὐράνια Βασιλεία, ἐνδύεται τὴν θεία πανοπλία, ἡ ὁποία τὸν προφυλάσσει ἀπὸ κάθε κακὸ καὶ κάθε σκευωρία τοῦ πονηροῦ, καθιστῶντας αὐτὸν φοβερὸν στοὺς δαίμονες. Ἡ καρδιὰ τοῦ πιστοῦ ποὺ κοινωνεῖ ἀξίως εἶναι πλημμυρισμένη ἀπὸ ἀνείπωτη χαρά καὶ ἄφατη εὐχαρίστηση. Αὐτὸς μόνο αἰσθάνεται τὴν ἀλλοίωση τῆς Δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου, καὶ εὐφραίνεται γιὰ αὐτὴν τὴν ὑπερφυᾶ αὐτὴ ἀνανέωση… Ἡ ψυχικὴ γαλήνη, τὴν ὁποία δίδουν τὸ αἴσθημα τῆς καταλλαγῆς καὶ τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ καὶ ἡ οὐράνια εἰρήνη ποὺ βασιλεύει σἐ αὐτὸν καθρεπτίζονται στὸ πρόσωπο ἐκείνου ποὺ κοινώνησε ἐπαξίως. Ἡ ὄψη του ἡ ἐξωτερικὴ μαρτυρεῖ σαφῶς τὴν ἐσωτερική του κατάσταση». Καὶ εἶναι χρήσιμο στὴν συνάφεια αὐτὴ νὰ θυμηθοῦμε τὸν Μωϋσέα, πὼς ἔλαμψε μετὰ τὴν συνομιλία του μὲ τὸν Θεὸ στὸ ὄρος Σινᾶ. Ἦταν δὲ τόσο ἐκτυφλωτικὸ τὸ φῶς, τὸ ὁποῖο ἐξέπεμπε τὸ πρόσωπο τοῦ Μωυσέως ποὺ οἱ ἀδελφοί του δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν κοιτάξουν, καὶ τοῦ εἶπαν: σκέπασε τὸ πρόσωπό σου γιατὶ ἀδυνατοῦμε νὰ σὲ ἰδοῦμε. Γιατί ὅμως ἄστραφτε ἀπὸ δόξα τὸ πρόσωπό του; Διότι συνομίλησε μὲ τὸν Θεό. Πόσο, λοιπόν, πιὸ λαμπεροὶ θὰ ἔπρεπε νὰ εἴμεθα ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι δὲν ὁμιλοῦμε ἁπλῶς μὲ τὸν Θεό, ἀλλὰ λαμβάνουμε μέσα μας τὸ ἄχραντο σῶμα καὶ τὸ τίμιο αἶμα Του;

Εἶναι, πρὸς τούτοις, σημαντικὸ νὰ εἰπωθεῖ ὅτι ὁ ἅγιος Νεκτάριος, τοῦ ὁποίου ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό ἦταν καὶ εἶναι ἀδιανόητη γιὰ ἑμᾶς τοὺς ἀνθρώπους τῶν ἐσχάτων χρόνων, δὲν ξεχνᾶ νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει ὅτι εὐθὺς ἀμέσως μετὰ τὴν θεία Εὐχαριστία, ἀντὶ νὰ μωρολογοῦμε καὶ νὰ φλυαροῦμε ἀσκόπως, ὀφείλουμε νὰ σπεύσουμε νὰ ὑμνήσουμε καὶ νὰ εὐχαριστήσουμε ἀπὸ καρδίας τὸν Κύριο, γιατὶ μᾶς ἀξίωσε νὰ γίνουμε κοινωνοὶ τοῦ σώματος καὶ αἵματός Του, παρὰ τὴν ἀναξιότητά μας.

Ὑποστηρίζει, λοιπόν, ὅτι ὁ πιστὸς χριστιανός, μετὰ τὴν λήψη τῶν θείων Ἁγιασμάτων, δὲν δικαιοῦται νὰ ἐπιτρέψει στὸν ἑαυτό του νὰ λυπήσει στὸ ἑξῆς τὸν Χριστὸ καὶ τὸν φύλακα Ἄγγελό του. Λέγει: Μὴν πεῖς ὅτι καὶ πάλι θὰ μετανοήσω καὶ πάλι θὰ καθαρισθῶ…, διότι ὁ Θεὸς δὲν περιμένει τὸν ἁμαρτάνοντα συνειδητά… Ἐπιθυμεῖς τὴν σωτηρία; Γίνε ἀληθινὸς Χριστιανός, ἔχε φόβο Θεοῦ, πίστη στὸ Μυστήριο τῆς θείας Μεταλήψεως, καὶ ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ στὸν πλησίον σου. Φρόντισε νὰ κάνεις γρήγορα, γιατὶ ὁ χρόνος δὲν σὲ περιμένει… ὁ Θάνατος ἔρχεται σὰν κλέπτης… καὶ ἀλλοίμονο σὲ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος θὰ βρεθεῖ στερημένος ἀπὸ τὸ μόνο ἀναγκαῖο ἐφόδιο, τὸ ἐφόδιο τῆς θείας καὶ φρικτῆς Μεταλήψεως».

Ἔχοντες ὑπόψη τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ ἁγίου Νεκταρίου τοῦ θαυματουργοῦ, τοῦ ὁποίου σήμερα τὴν μνήμη ἑορτάζουμε, ἄς καθαρίσουμε τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδησή μας, καὶ ἄς προσέλθουμε στὴν τράπεζα τοῦ Χριστοῦ, ᾧ πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ κράτος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Κωνσταντίνος Βαφειάδης, καθηγηγητής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών

Απούσης φυσικής παρουσίας καλό αντάμωμα ἐν τῷ αὐτῷ θυσιαστηρίῳ καί διά μέσῳ αὐτοῦ